þimdi iki yüzlü masum bildiðim gökyüzü kim bilir bir daha ne zaman doðar günahsýz olan tükettikçe anlarý saklýyor koynunda bulutlar gönlün soluðunda büyüyen zaman tüneli dolandýkça boðazýma saniyelere ördüðüm ilmekler çatlak vuran yelkovanda veda sesi var
belki zamana da indirmek gerekli tülleri þimdi gözlere deðmeden ucu mendillerin ýslak kuyruðundan yakalamak mümkündür kaygan yalanlarý perçinlenir mi hayallere ince belinden vakitsiz kopacak fýrtýnada bilemem
bir tedirðinlik sardý mýsralarý nicedir gizliden ekþiyen bir bahar esintisi aralýk çekmeden yüzüne tebeþir renkli örtüyü buz tuttu ateþ yetiþtiren kalem
mürekkebin yüzü solgun peþi sýra sallanýp da sarý güller semada kol geziyor iðreti kokusu dadanmaya çalýþtýkça gökkuþaðý can çekiþiyor öksüz parmaklarýn yazdýðý yetim sevda ve her kapý çarpýþý bir virgül içinde mýsralarýn
vurmadan suratýma sonuncu bahar sýcaklýðý yanaðýmda þimdiden sararan akþamlarýn dudaklarýnda veda izi var
büyüdükçe güz dilinde gün be gün ses tellerinde kopan poyraz acýtýyor yüzümü gözlerinin buðusunda ölüyor yakamozlar yapýþtý kelimelere yaðmur damlalarý gizemine tutunan aþk masalý yazan sayfalarda veda kokusu var
Blackless
Sosyal Medyada Paylaşın:
Blackless Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.