YORGUN YAPRAKLAR EYLÜL'DE

YORGUN YAPRAKLAR EYLÜLDE

Sarý yapraklý dal gibi susuzluktan kýrýldým,
Yalýn gülümsemelerinle sakinleþtim,
Geçen her dakikanýn ardýndan duruldum,
Eylül güneþi deðdi solgun yüreðime,
Sanki sapsarý yapraklar yaðdý gökyüzünden,
Isýtamadý göðün güneþi bile.

Bezgin resimler geçti gözlerimin önünden,
Ve sen geldin aklýma en yenik,en yaralý anýmda,
Sen daðlarýn ardýnda,sen dünyanýn öbür ucunda,
Bense ayrýlýðýn dipsiz kuyularýnda.

Anlamýný yitirmiþ solgun renkler,
Kelimelerin ellerinde anlamsýz kalmýþ sözcükler.
Ve çaresiz bekliyorum geceyi de günü de,
Önümde karanlýktan baþka bir þey göremiyorum,
Kaybolup gitmiþ gecenin içinde sabah,
Ne zaman döneceðini ben de bilemiyorum.

Savurdum boþluða yüreðimde biriken sevgi kýrýntýlarýný,
Dalgalarýn çekiliþi gibi azalýp,dindi gönül sancýlarým,
Hafiften çiseliyor gibiydi yüreðimin gökyüzünde,
......ýslak taneleri yaðmurun.
Ufuk çizgisinde dizilmiþti kurþuni renkli bulutlar,
Bir adaya hapsolmuþtu yitik gözlerim,
Sýkýþýyordu ümitsizlikten yüreðim,
Adayý yakýyordu ateþ yüklü ýþýklar,
Beklersem göðsümden yara alýrdým,
Belki de zamanýn elinde yaralanýrdým.

Er ya da geç dönebileceðim bir dünya lazým,
Yüreðimdeki ormanýn derinliðine seni sakladým,
Durdurmak istesen de zamaný,
Sen de artýk durduramazsýn.

Sarý güneþ ýþýklarý ýsýtmýyor yürekleri eylülde,
Üþüyorsun soðuktan sevdanýn gölgesinde,
Ilýman kokuyor nefesin,
Sonbaharda açan çiçeðim misin, nesin ?

Kolum kanadým kýrýldý esen rüzgarýndan,
Söðüt dallarý gibi sessizce salýnýyor saçlarýn,
Telleriyle dokunuyor omuzlarýma,
Dalgalar kabarýyor okyanus gözlerinde,
Sanki yavaþ yavaþ ay yükseliyor gökyüzüne.

Yüreðimin penceresi de açýk,kapýsý da,
Ama ben kalamam artýk bir dakika bile sensiz orada,
Biliyorum her geçen gün yitip gideceðim,
Yorgun yapraklar gibi eylülde sararýp düþeceðim.

Ayýn gün doðumuna yakýn beyazlýðý sardý yaralarýmý,
Eylülde anladým baþkalarýný da yaraladýðýmý,
Ve hayat yavanlaþtý git gide yokluðunda,
Göðün maviye çaldýðý günleri özlüyorum artýk,
Yakamozlarýn aydýnlattýðý dalgalar aðlýyor her vakit,
Sis gibi yüreðime çöktü gecenin hüznü,
Tan kýzýllýðý vurmuþ yeþil yapraklara,
Sessizce aðarýyor gökyüzü.

Kara kalemle havaya çizilmiþ desen gibi,
Kararýyor ömrüm sensiz eylülde..

2011..OSMAN ÖZTÜRK
EKSÝK SAYFA ÞÝÝR KÝTABINDAN..

Sosyal Medyada Paylaşın: