Sen Giderken Ben; Kapýmý kapattým kilit vurdum gidiþinin üstüne Iþýklarý söndürdüm karanlýðýn en zifirine hapsettim senli günlerimi
Sen Giderken Ben; Uzandým þöyle boylu boyunca yatýðýmýn hiç yatmadýðým sol yerine Gözlerim kapkara bir bulut, hani bir þimþek çaksa yaðmur yaðacakmýþ gibi,
Sen Giderken Ben; Balkona cýktým Bir sigara daha yaktým denizin en dibine karþý Dalga sesleri ve rüzgâr gidiþinin senfonisini çalýyordu, burnumun direklerinde acý bir sýzý
Sen giderken Ben; Radyo’yu açtým radyoda saçma sapan bir þarký çalmakta Ya ben þarkýyý duymuyordum ya da þarký gerçekten saçmaydý bilemiyorum
Sen giderken Ben; Oturup aðlamadým, karalar baðlamadým yas tutmadým gidiþinin ardýndan Sadece sen giderken gidiþin aðladý, haykýrdý belki de bu gidiþinin dönüþü yok dur gitme diye
Sen giderken Ben; Masamýza oturdum usulca, bir kalem bir kâðýt aldým elime Kâðýdým siyahtý satýrlarým ise beyaz tek bir cümle yazdým gidiþinin ardýndan ’SON YOLCULUK’
Sen Giderken Ben….
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hicran Yağmuru Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.