GİDİNCE SEN ANSIZIN

Öyle apansýz olmadý gidiþin;
Yavaþ,yavaþ, iliþklerimden çekilerek,sessizce...
Ýçimizi yakan o ateþ korken bile yok saymayý seçtik,
Ne kendimize diyebildik nede baþkasýna
Sahi bu neyi hafifletebilirdi ki
Yüreðimizde ki acýyý mý?, içimize düþen korun ateþe koþma telaþýný mý?
yüreðimdeki kor beynimde volkanik patlamalar yapýyorken bile susuyorum
O mahzun halinin içimi parçalayan bu acýsý defalarca hançerlerken ruhumu...
Tüm ýzdýrabýna raðmen sessiz duran halin yerle bir ediyor benliðimi...
Öyle apansýz olmayan gidiþin, sýzýsý artan bir haldi bende
Ne yapabilirdim ki zaman aktýkça artan yaralarýna,yaralarýma
Daha çokmu sevmeliydim,daha çokmu öpmeliydim
Biliyordum ki daha çok ne yaparsam yapayým;
Ne bana yetecekti nede sana yetiþecekti...
Apansýz olamayn gidiþine hazýrlanan ruhum bir sabah apansýz gidiþinle öylece kalakaldý...

Sosyal Medyada Paylaşın: