İSİMSİZ ŞİİR

Gücüme gidiyor yalnýzlýðýn böylesi
Yeni bir gelin gibi kuþanýp penceremden süzülürken güneþ
Son yolculuðundayken eski iç çekiþlerin
En çok beni severdi o deyip doldurulmuyor günlerin kefesi

Dünya dedikleri yeri çoktan unuttum
Aþk bir kaza olduðu gün
Gözlerin ya vardý ya yoktu aklýmda
Seni sorana artýk her yaným yara, mahþeri bir kavga her günüm

Þimdi bir defa da bu izbe evlerden baktým senden kaçýrdýðým kedere
Kýrýlganlýðým büyüdükçe kanadý dizlerim o ýþýklý sokaðýnýzda
Oralarda ben hep ahmakça yürüdüm ve acemi gibi düþtüm
Seninle doymak aylaklýðý, en pýrýltýlý sularý yüzüne ayna kýlmanýn cehaleti bu
Beni saygý duyduðum ulu ýrmaklarýn boylarýnda boðdun sen

Hala kulaklarýmda çýnlýyorken kahkahalarýn,öylesine azsýn ki artýk
Düþünden kaçamazken,þimdi öylesine yanýndan düþme vakitleri
Belki bir ýssýz zamanda omuzlarýna tekrar gelirim diyebilmenin kekemeliði
Þevkatten uzatýrken hep ellerimi nasýl yandým karanlýðýnda
Yerli yersiz havlayan köpeklerin sokaðýndaki çaresizliðim
Þimdi kimler mutlu
Saçlarýnýn rüzgarýyla savrulan cennet aðaçlarýnýn diplerinde

Sosyal Medyada Paylaşın: