-Can Azerbaycan'a-

Yirmi sene mi geçmiþ Hocalý’nýn üstünden?
Koskoca yirmi sene, yanar kavrulurken ben.

Daha dün gibi sanki, çýkartmadan sesimi,
Çelikten süngülerle kestiler nefesimi.

Öldürdüler, kanýmý akýttýlar, yetmedi,
Ve karnýmý deþtiler, nefretleri bitmedi.

Aldýlar Karabað’ý üzerime basarak,
Bugün, onlara yakýn, Karabað, bana uzak.

Ermeni oturuyor yurdumda, büyük derdim,
Fakat Tanrý’m biliyor, unutursam namerdim.

Karabað unutulmaz, Karabað bir ülküdür,
Doðu Türkistan gibi milletimin yüküdür.

Devletler iþi deðil, milletler iþidir bu,
Ermeni’nin Türklüðü iðfal ediþidir bu.

Buna karþýn, milletim, ne yaparsýn, bilinmez!
Biraz daha susarsan, bak, bu leke silinmez.

"Düþmanlarýn hür, dimdik; sen yüzüstü yerdesin,
’Ey millet-i merhume,’ ey kurt soylu, nerdesin?"

Yetmez mi, hey, sustuðun, aðla kendine aðla,
Uyan ve al hakkýný, yetinme Karabað’la!

Ermeni neymiþ bre, vur tokadý, serilsin,
Öyle vur, unutulsun, hattâ adý silinsin.

Hattâ Fars’ýn yüzüne Türk þamarý vurulsun,
Kýrýlsýn paslý zincir, Bakü-Tebriz bir olsun!
Sosyal Medyada Paylaşın: