Dün gece odamýn bütün duvarlarý kabus gibi üstüme gelerek, haykýrdýlar bana…
Aptal ne oluyor sana… Kendine gel...
Bu kývranýþýn, bu kan, ter içinde kalýþýn, bu arzulu inleyiþin,
Hele bu gözyaþlarýn ne oluyor… Yoksa sen aþýk mýsýn, diye…
Susturamadým, kalbimin çýðlýklarýný…
Tutamadým, adýný sayýklayan dilimi...
Bastýramadým, özlem ve hasretinle yanan yürek acýsýný… Derken…
Gözyaþlarým ve hýçkýrýklarým bozdu o güzelim büyülü gecenin bütün heyecan ve güzelliðini…
Nihayet uyandým tatlý rüyamdan…
Odam inliyordu, duvarlar yankýlanýyordu adeta…
Bembeyaz duvarlar kapkaraydý…
Yokluðunla karabasan gibi hüzün çöktü üstüme…
Musalla taþýna uzatýlmýþ bir ceset gibi kaskatý kesildim yataðýmda…
Sen ile ben… Rüyaydýk, her þey rüya, yalandý, yalan…
Yaþam bile kocaman bir yalan, bir rüya…
Ben ise imkansýz bir aþkýn senaristi ve figüraný…
Beni sana baðlayan ise, gördüðüm rüyanýn en büyülü ve þehvetli anýydý sadece…
Biliyorum sen beni hiç tanýmayacaksýn ve yaþayamayacaksýn…
Belki hiç bir zaman cesaretini toplayamayacak ve konuþamayacaksýn benimle…
Belki ne denli seni sevdiðimden bile haberin yok...
Ama senin o büyülü sevginle yaþayacaðým…
Kim bilir… Belki bir gün bir yerde görüþmek…
Bir araya gelmek ümidi ile hep seni düþünerek yaþayacaðým…
Ve þunu bil ki, seni bu deli yüreðimden hiçbir zaman silip atmayacaðým…
d.adýbelli-11/11/2007
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.