Ben seninle baþlayan her cümlenin sonunda, Býrakýp benliðimi bir sen’e bürünürüm. Bir yanýmda özlemin hayalin bir yanýmda, Gölgen gibi koþarak ardýnca sürünürüm…
Sessizce adýmlarken eskimiþ sokaklarý, Her köþe ardýn sýra endamýna tutulur. Görmezsin sensizliðin buz tutar þakaklarý. Bir köledir yüreðim kahrýnda unutulur…
Ve sen bir þiir gibi inersin yüreðime. Yokluðun var olalý vefa bende mihmândýr. Ýsmin mühürlenirken kurumuþ dudaðýma, Göz vurduðum her nokta benim için nirândýr…
Sessizlik sensizliði aðýrlar kuytularda, Adýmlarýn yok diye kaldýrýmlar münzevi, Bir þair can verirken uykusuz uykularda, Koca bir þehri yakar bu sevdanýn alevi,
Taþýyamaz rüzgârlar þu hüzünlü sesimi. Bilirim gelemezsin göðe çýksa feryadým. Tan yeri sen olurken verip son nefesimi, Ebedi vuslatýma yürürüm adým adým.
YusuF Mescioðlu Onbiraðustosikibinoniki.
Sosyal Medyada Paylaşın:
bahçıvan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.