Zaman boynu bükük bir yetim gibi, melâli Ýþlemiyor gönlüme ne akrep ne yelkovan, Çoktan düþtü boynumdan unutmanýn vebali Kahýr kahýr çekiyor, nisyânda kaldý nisyân…
Hasret hangi bahçenin zakkumudur, kan kokar. Acý niye acýyý bicân kýlýyor bende, Unuttum demek bile neden böyle can yakar. Bu nasýl bir ülfettir ruh esir kalýr tende,
Dil’in sözsüz yandýðý bir lügâttir geceler. Özlemek ömre düþen utangaç bir yaradýr. Aklýn her zerresine sabýr yazan heceler. Vuslat nakþetse bile her noktasý karadýr.
Tükenen umudumdur aldýðým her bir nefes, Geceleri tutuþur aynalarda sýrlarým. Ýçimdeki çocuðu avutmuyor hiçbir ses, Bana yâr’dan yadigâr bahçývan nasýrlarým…
Kalbimdeki topraða hoyrat eller dokunur. Kýrarlar gülzarýmda yeþeren filizleri. Bir sabah sâlasýnda benim adým okunur. Hasretle doldururlar kuruyan dehlizleri…
Yusuf Mescioðlu Onbeþekimikibinonbir.
Sosyal Medyada Paylaşın:
bahçıvan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.