HÜZÜN YAĞMURLARI
Bir boþlukta giderken
Hüzün yaðmurlarýyla
Eþleþti bütün duygularým
Gökyüzünde bir yaðmur olup
Durmadan aktým
Bilinmezlere doðru
Ne toprak kabul etti beni
Nede yer yüzünde ki
Uçuþan kelebekler
Benim bu yolculuðum
Nedenini bile bilmediðim
Garip bir yolculuk aslýnda
Hayat denilen bu yolculukta
Tüm yollar bana kapalýyken
Ben ise bütün yollarýmý
Sevgi kýrýntýlarýyla açýyordum
Bir güneþ gibi doðuyordum
Sevda sancýsý çeken gönüllere
Ama þunu iyi biliyordum ki
Yaþanýlan tüm masallar gibi
Benimde hiç bitmeyecek olan
Bir masalým olacaktý artýk
Bundan böyle sonsuza dek
Ben bugüne kadar yazdýðým
Bütün þiirlerimin satýrlarýna
Gözyaþlarýmý býraktým usulca
Sessiz gelen bir rüzðar gibi
Usulca estim saçlarýnýzdan
Bir toz bulutu gibiydim
Bir kaybolup bir görünüyordum
Aslýnda ben hiç kimsenin
Kimsesiz kalmýþ yanýydým
Yazdýðým tüm satýrlarýmda
Bazen hüzünlü bir þarkýydým
Bazen ise gökyüzünde uçuþan
Bir martý kadar özgürdüm
Ve sahile vuran dalgalar gibi
Her sabah güne merhaba diyen
Aydýnlýk gök yüzü gibiydim
Ben hiç kimsesiz kalmýþlarýn
Yaþama dört elle sarýlan
Son kalan umuduydum
Sabah haberlerinde okunan
Acý çýðlýklarýn gözyaþýydým
Beni görmesini bilenlere
Aþkýn en üst noktasýydým aslýnda
Ve þimdi görünmezliklerde
Kaybolmuþ garip bir adamým...
Ufuk GÜNEY
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.