SEVDİĞİM İLK ADAM. (1.KISIM)

Ne zaman bu þehre yaðmur yaðsa,
Bir çift göz takýlýr hayallerimin arasýna,
Dalarým taa uzaklara,
“Seni seviyorum” amentüsüyle,
Baþlarým seni yazmaya,
Sen,”keþke alemi”nden hayaldin,
Anlatmaya çabalarken seni,
Bol virgüllü bir cümle oluyorsun…
Feri sönmüþ lambaya benzerdi gözlerin,
Fakir çocuklarýn uçurtmalarý gibiydi kirpiklerin,
Yüzünün çizgilerine sýðýnmýþ melekler gizliydi,
Yüzün mukaddes Güneydoðu’mun yüzüydü…
Yaralýydý,yaslýydý,yasaklýydý,
Belki biraz da asiydi…
Saçlarýna ve sakallarýna yýldýzlar düþmüþtü,
Yüzüne elif elif çizgiler…
Ya öpülesi ellerin…
Nimeti,ekmeði öper gibi öperdim,
Sen sevdiðim ilk adamdýn,
Babamdýn…

Gittin otuz beþ yaþýnda,
Cahit Sýtký’nýn þiirinde yolun yarýsýndaydýn oysa,
“Gökyüzünün baþka rengi de varmýþ,
Her doðan günün bir dert olduðunu,
Ýnsan bu yaþa gelince anlarmýþ…”
Öldüðün yaþa gelince anlayacaðým ben de,
Belki de öleceðim anladýðým yaþta…
Gittin,
Kapandý yüreðimin otuz beþ kapýsý…
Sýðýnacak tek limanýmdýn,
Alaþaðý edilmiþ bir dünyanýn son nefesiydin…
Gerçekle düþün en anlamlý bileþkesiydin,
Kimsenin ayak basamadýðý bölgemdin,
Sen sevdiðim ilk adamdýn,
Babamdýn…

Gittin,
Bir daha gitmemek üzere,
Býraktýn beni karanlýk denen bilmeze,
Menzili meçhul bir seyr u sefere,
Büyük gittin,
Gitmenin hakkýný vermeye…
Hiçbir umut kalmadý ardýnda düþleri emzirmeye…
Sen sevdiðim ilk adamdýn,
Babamdýn…

Sosyal Medyada Paylaşın: