ag
Geçmiş Rüzgârı
-Adýný Bana Veren Dedeme-
En güzel günlere gelir ilkbahar,
Bir arý ýlgýnda bala vurulur.
Daðlarý terk eder bir mevsimlik kar,
Aðaçlar semere vermeye durur.
Bir türkü söylerken dalga denize,
Görünmez hiçbir yüz tanýdýk bize.
Bu rüzgâr seni de, belki beni de,
Tutar kolumuzdan, alýr götürür.
Çocukluk günleri gelir hatýra,
Laf söz dinlemeden onca hâtýra,
Kaçýþýverirler hep sýra sýra.
Ýçlerinden ancak biri tutulur.
Bir köy evi gelir; sonra çocuklar...
Bir rüzgâr usulca camlara vurur.
Camlar ki kim bilir kaç ayýp saklar;
Ardýnda kaç çýlgýn heves durulur!
Ve sonra canlanýr gözümde dede;
Eviyle, barkýyla, o þimdi nerde!
Hüznümün kedere döndüðü yerde,
Artýk Azrail’in hükmü sürülür.
En acý yerinde son bulur rüyâ,
-Sebebi aranmaz, tesadüf bu ya-
Bak, bu da Tanrý’nýn iþiymiþ güya,
Esmekten, o nazlý, rüzgâr yorulur.
06.08.2012
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.