GÜZ
Güz, yaþlarýný akýtýyor zerdali çiçeklerine,
Gözyaþlarýmýn kuruduðu bir sonbahar eþiðinde
Yapraklar sararýyor, eskiyen hayatlar gibi.
Kuþlar kaçýþýyor, birbirine âþýk iki can gibi.
Aðaçlar, insanlar her þey sersefil...
Yürekler korkuyor dillenmeye,
Ýstanbul -bu koca þehir- aðlýyor sensizliðime.
Aþký bir hasret bildi yüreðim.
Sevdayý korkulan bir felaket.
Bulutlar süzülürken semalarda,
Umutlarým sevgiye ve sana emanet.
Kim sorsa bana kendimi,
Cevap yok; çünkü ben çoktan kaybettim içimdeki seni.
Ben aynada görülen deðilim ki!
Yalnýzlýða alýþtým ben, baþka bir tene alýþamam ki.
Gözlerim buðulu bakar görülen her þeye.
Eylül gelmeye görsün susar bütün kent.
Yaðmurlar konuþur kaybolan sesimle.
Kendimle baþ baþa iken Üsküdar iskelesinde,
Karþýmda Kýz Kulesi olsun, yaðan yaðmurun gölgesinde.
Büþra Yalçýnkaya
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.