SAVAÞIN ÇOCUKLARI
Soluk kalan sonbahar vardý avuçlarýmda solan
Hüznün ýslak gölgelerinde büyütülürken özlem
Sarýya çaldý hasretin yapraklarý
Vuslatlar dallarýmýzda kurutulurken güneþte
Emzirdi gece siyahýndaki sütüyle gözlerimi
Ay aðlarken yýldýz sýzlandý
Cam kýrýðý saðanaklar yaðarken þehirlere
Kahýrlar batýrýldý aðýtlara
Yüz kez öldüm diri diri gömülürken topraða
Zemheride kaldý nergiz
Biri henüz açmamýþ goncanýn boynunu vurdu
Sehpalarda mülteci þiirler katledilirken yarým kaldý yaþamak
Faili meçhullere karýþýrken masumiyet
Petrol kadar kan döktüler, ölürken çocuklar
On saniye bakabildiler on yaþýna girmemiþ cesetlere
Sustu insanlýk, kustu savaþ, seyircilerinin ellerine
Taþ kesilirken Ýsa,
Meryem’in gözlerinden kan damladý
Adem’in nesli tüketirken kendini
Savaþýn çocuklarý da kan aðladý….