Kavuşmak

büyük bir suskuyla içine kapanmýþtý aðlamak
okyanuslu atlaslara bakmakla geçmiþti o yaz
kent kent dolaþan sokak çocuklu bir çizgi filmde
bulmuþtum en çok kendimi
o ilk ayrýlýk gözyaþlarýmýn üzerinden çok sular aktý
o ilk umutlarýmýn üzerinden çok bulutlar geçti
az olan hep sendin
kavuþmak...

hâlâ tabanlarým þiþene kadar arþýnlýyorum sokaklarý
senden çok seni arayanlarý merak ediyorum
dýþarý solgun ýþýklarýný sýzdýran gözleri evlerin
içerilere sýðmayan seslere gizlenen o kaygýyý
ele verircesine gölgeliler hep
bu kavgayý senin için verdik
yüzlerimize karýncalar dadandý
sözlerimize kelebekler
anýlarýmýza ayrýlýk
kavuþmak...

insan eski gölgeleri bile özlüyor bazen
hatta bazen eski küskünlükleri
saçaklanmýþ bir halýya benziyor anmak yiteni
ne kadar yaslanýrsan yaslan
þimdiye kalanla üþüyüp avunmak düþüyor hüzne
ama göðsümüzün ortasýndaki sarp kayalýða inatla oturan
çocuðun elindeki çiçeðin son taç yapraðýnda adýn
kavuþmak...





kaðan iþçen...
Sosyal Medyada Paylaşın: