inadýna gülümser yolculuklar aðaçlar esirdir hep yalnýzlýðýma sözlerim bitti cebimdeki son yolculuðun biletleri gibi aþklarý acý su gibi içtim bitirdim kanmadým çocukluðuma beni çocuklaþtýr anne sevglimin incecik ellerinde saydýðý papatyanýn son sevmiyoru ben çýktým talihsiz bir resim albümünün saramýþýlýðý þimdi hýçkýrýklarým yanyana iki elin yakamozlara aldanýþý kadar titreðim ben seni sokaklar beni arar yalnýzlýk bu olsa gerek çýkagelmelerin aniden bitiþi ve kahreden bir hüzün aaaaa yýldýzlar mazlum kim bakmalý kayan yýldýza dilek dilek edecek sözler saklamak için yarýna hoþçakal diyorum dün sensizdim yarýnsa yalnýz yavru aðzý bir þafaðýn bekleyiþli umutsuzluðunda içi kýrýk paramparça darmadaðýn bir ev pencereleri görgüsüzce lüzümsuz ýþýklarý gözlerine þöyle bir deðip geçen unutturan kendini.....
kaðan iþçen...
Sosyal Medyada Paylaşın:
kagan_iscen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.