“Unut, unut” diyorlar, Rabbini terk edeni; Gözlerim mi kapandý? Söndü gönülde halem. “Unut” yüreðe ölüm zehrini zerk edeni. Ruhum közde yanarken, ne bilir ki el âlem? Ben bile bilmiyorum, beni daðýtan beni. Söylemesem diyorum, Rab! Yanýna albeni.
Eriyerek tükendi, kalmadý hiçbir akit. Sadece boþa geçen, zamana piþmanlýðým. Azrail hüzün ile “tamam” der gibi vakit. Ketum ettim dilimi, ölüme hayranlýðým. Ýman etmiþ kalbimde sancýdýr sanki gel git. Haykýrýp çekiyorum, La ilaheden zýlgýt.
Arýyorum durmadan, sevdiklerim saklandý. Hayat kumar dediler, hep yek gelir peþpeþe; Caným; Rabbimden fazla, kara sevdayý andý, Dergâha düþtü yolum, razý oldum ateþe. Çareler yokmuþ meðer gönül sevdadan yandý. Ab-ý hayat ararken dilbaz bir yâre kandý.
Mevla ile deðildi, benim benle savaþým. Mahkûm ettim iblisi; sükûtlara gel derim. Kurtulmadý ki bir kez, sevdalardan bu baþým. Ne o yâre kýrgýným, ne de sitem ederim. Mücadelem nefsimle, budur ekmeðim aþým Topraktan halk olunduk, toprak olur naaþým.
Ahmet Yaðýz ALTUNEL 16 Temmuz 2012-Seydiþehir/Konya
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Yağız Altunel Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.