çekyatedebiyatı-144

Bana en samimi gelen;

Ulvi kiþilik;

Analardýr,

Elleri öpülesi analar...


Zaten

Bu yüzden ben,

Sadece

Kendim için,

Ana gibi yar,

Baba gibi hýyar olmaz derim.


Çünkü analar,

Sözkonusu yatan ise

Gerisi teferruattýr der.

Baþka bir þey demez!


Nasýl mý?

Alýr bebeði,

Dizlerinin arasýna,

Sallar,

Býkmadan usanmadan,

Saatlerce...

E bebeðim,

Eee...

Uyusun da

Büyüsün,

Adam olsun der!


Onlar böyle demese,

Kim uyur,

Kim büyür,

Kim adam olurdu,

Memlekette?


Çýt çýkmasýn diye

Parmak uçlarýnda yürür.

Hapþýrýðýný,

Aksýrýðýný bastýrýr!

Gürültü yapanýn,

Canýna okur!


Çok istemesine raðmen,

Öpmeye bile kýyamaz.

Mýþýl mýþýl uyuduðu an;

En mutluðu olduðu andýr.



Çünkü

Bilir ki;

Uyumadan adam olunmaz!

Demek ki;

Adam olmanýn,

Birinci þartý;

Uyumak!


Þimdiye kadar,

Hiç uyumadan,

Kim adam olmuþ?

Hiç kimse!


Ama

Bazýlarý hiç uyanmýyor,

Be kardeþim,

Sanki

Bizi de uyutuyor,

Keþke

Biraz uyanýk olsa da!

Bu kadar da

Uyumaz ki

Bir insan,

Dediðinizi,

Duyar gibiyim.


Ama

Söz konusu

Yatan ise

Gerisi teferruattýr,

Boþuna dememiþ,

Elleri öpülesi analar...








Sosyal Medyada Paylaşın: