Bugün çocukluðuma uðradým o en sevdiðim pembe elbisesini giymiþti benim için Ali bakkalýn yanýndaki çeþmedeydi yine ayþe ordaydý,hasan,esra ve Boyalarý dökülmüþ o köþe kapmaca oynadýðýmýz kahverengi araba...
Bir ses sonra Sepete para koydum fýrýndan iki ekmek al eve gel Annem balkonda Gözlerinde güneþ.
seyfi amca kalayladýðý ufak tencerelerden armaðan etti bana Kapaðýna yazdýðý adýmý gösterdi Gülümsedim... Karþý sokaktan babamýn geldiðini gördüm Koþtum,sarýldým boynuna Babam dedim,ben geldim.
Kýrmýzý rugan ayakkabýlarým Gözlerimdeki masumiyet Ve düþlerim...
Yýllar geçerken ve büyürken yalnýzlýk Bir hayat,vazgeçiþleri sunarken bana ve kanarken çoçuk avuçlarým Bitti desede gerçekler Ben düþlerine inan O masum çocukluðuma uðradým.
Sosyal Medyada Paylaşın:
sinem semerci Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.