Bir varmýþ bir yokmuþ.Bir zamanlar bir Ýskender’le bir Yeliz varmýþ.Ýskender ve Yeliz’in bir de anne ve babasý varmýþ.Annenin adý Ayþe, babanýn adý Ali’ymiþ. Ýskender bu yýl okula baþlamýþ.Yeliz de henüz üç yaþýndaymýþ.Yeliz’le Ýskender çok iyi anlaþýrlarmýþ. Ýskender bir gün okula giderken Yeliz de arkasýndan aðlamýþ. "Ben de gitmek istiyorum" demiþ. Ayþe haným, "Aðlama kýzým abin akþama gelecek, gelince oynarsýnýz." demiþ. Ama nafile, Yeliz feryadý basmýþ.Sonra Ýskender’in aklýna bir fikir gelmiþ: _ Anneciðim, ben aþaðýdaki þekerciden bir elma þekeri alayým.Biraz para verir misin? _Tamam yavrum, al bakalým. Ýskender gidip, þekeri almýþ ve gelmiþ. _ Al Yeliz, sana elma þekeri, sen bunu ye ben de okula gideyim. Geldiðim zaman oynarýz tamam mý? _ Tamam abiciðim,hadi git. Böylece iþ tatlýya baðlanmýþ. Ve herkes mutlu olmuþ. 2011/Sevilay Aslankaya
Sosyal Medyada Paylaşın:
sevilayaslankaya Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.