bazen bile isteye
çoðu zaman kendiliðinden
bir düþe yumuluyor gün ortasýnda gözlerim
sen oyuna dalmýþ oluyorsun her defasýnda
ter içinde yüzün gözün ellerin
ellerin ki daimi sýðýnaðý ellerimin
saçlarýný çekip kaçýyorsun yine kýzlarýn
çýðlýk attýkça kuralýdýr diye onlar
çok iyi bildikleri ve istemeden
asla kaybetmedikleri bir oyunun
inanýyorsun acýttýðýna canlarýný
bense kendimden biliyorum caný evde býrakýp
girdiklerini can yakma oyunlarýna
o sokaðýn bütün çocuklarýnýn
anlamsýz bir gururla
uzaklýðýnca bakarken sana
anla istiyorum anlatamadýklarýmý
sense sendeliyorsun sadece
sesim okþarken yanaklarýný
kýyýp yakamadýðýn her can için
kendin aðlýyorsun oturup
seni öyle görünce unutuyorum
hiç büyümeyeceðini sevme oyunlarýnda insanýn
büyüdüðüme kandýrýp beni de
aðlatýyorsun her seferinde kendinle
yoruluyorum
dayanýp þiir aðacýma dinleniyorum az
gözlerimi açýnca gürlüyor içimde dumansýz alaz
sanki bebeðimi aðlarken býrakmýþ gibi bir acý
gecenin arkasýnda
ve bir taþ taþýyamayacaðým kadar aðýr
gelip duruyor sýrtýmýn ortasýnda
koca bir boþluk açýlýyor karnýmda
kalbim aðrýmalý deðil midir oysa
bunun adý aþksa
o çocuðu çok özlüyorum ben
gözlerimi kapatýyorum göreyim diye yeniden
sonra sil baþtan baþlýyor bu senli rüya
seve seve dalýp gidiyorum uykularýna