YOLU GURBET

YOLU GURBET

Ömrüm yollarda geçti,
Yüreðim hep geride,karlý daðlarýn ardýnda kaldý,
Otobüs koltuðunda ruhu firar etmiþ bir beden vardý.

Aklým da, yüreðim de oradaydý,yardaydý,
.........býraktýðým yerdeydi.
Kurumayan gözyaþýmla hüznüm hiç terk etmedi beni,
Hep yanýmdaydýlar ruh ikizlerim gibi,
Her zaman bir eksiktim ya da bir fazla,
Hep ayrýlýktý kapýmý çalan gün ortasýnda.

Hiçbir þey bir arada olmadý,
Biri varsa diðeri yoktu,
Bense hep yollardaydým,yollarsa hiç bitmiyordu..
Sonunu bilmediðim yollar bana uçsuz bucaksýz geliyordu,
Ne gecem vardý,ne de gündüzüm,
Yapraklarýný koparýp günleri saydýðým takvimler de yoktu.

Taþlý topraklý yollarda gidiyordum,gidiyordum.
Ne zaman dönecektim geriye ?
Ne zaman özlemle sarýlacaktým ?
Ýçimde sakladýðým sevgiliye.
O gözlere bir daha bakabilecek miydim ?
Ya dönüþü olmazsa bu gidiþin ?
Yürek yaralarýmý bir daha göremeyecek,
.............sevemeyecek miydim ?
Yaz sýcaðý gibi bir sevgiyi içime doya doya
.............çekemeyecek miydim ?
Ýlk göz aðrým o sokakta,ahþap evin o küçücük odasýnda,
Yudum yudum nefes alamayacak mýydým ?

Bitmek bilmeyen yollarýn sonu hep gurbet deðil miydi ?
O eðri büðrü yollar uzaklara götürmüyor muydu herkesi ?
Benim gözümde yollar hep ayrýlýk,hep hasret demekti,
Kalbime saplanmýþ binlerce kör býçak demekti.

Hayata acemi,avurtlarý çökmüþ,cýlýz bir çocuk olsam da;
Güçlü umutlarým,yarýnlardan beklentilerim vardý.
Kendime,genetik kodlarýmý bilmesem de,inanýyordum,
Geçen günler kadar gelecek günler de acaba acýmasýz mýydý ?
... ..bilemiyordum.
Günler hiç geçmek bilmiyordu zaten,
.......nedenini anlayamýyordum,
Aylar ,yýllar çok uzaklardaydý.
Yýldýzlarýn ardýndaki karanlýða saklanmýþ gibiydi.

Sanki bir ben vardým tek baþýma,þu ýssýz dünyada,
Alnýma büyük harflerle yazýlmýþtý yalnýzlýk,
Gözlerimin önünde uçuþuyordu resimler,
Hepsi siyah-beyazdý,yýrtýlmýþtý,silinmiþti.
Bana göre bunun adý ayrýlýktý,hasretti,
Aklým baþýmdan gitmiþti,duygularým ayaklanmýþtý,
Küçük yüreðim korkudan,
........yelkovanýn sesinden daha da beter atýyordu,
Geride kalmýþtý çinko çatýlý evlerden ibaret þehir,
Bacasý dumanlý,ahþaptan,taþtan evler,
Karanlýða bürünmüþ köyler sanki arkamdan aðlýyordu.

Ýsyan etmiþti bedenim bir kere,alýp baþýný gitmiþti,
Artýk dönme dolap gibi dönen aklýma,söz geçiremiyordum.
Sanki yüreðimde gök gürlüyor,bedenim için için sýzlýyordu,
Gözlerimden oluk oluk dereler boþalýyordu,
Her damlasýnda yüreðimdeki sevda büyüyor,çoðalýyor,
...........çoðalýyordu.

Elimde tahta bavulum,
Tenha sokaklarda tedirgin adýmlarla yürüyordum,
Kuru ayazlar esiyordu pervasýzca baþýmýn üstünde,
............beni üþütüyordu.
Ýçimden bir þarký tutturuyordum,
’Bu da gelir,bu da geçer aðlama’ diyordum.
Saçlarýmdan düþen damlalara ýslýklarýmla eþlik ediyordum,
........aðlýyordum,aðlýyordum,
Benim alýn yazým gurbetti,
Yazgýmda gurbet yazýyordu,adým gurbetti.
Yolun ýssýzlýðýnda kaybolup gidiyordum,
........gidiyordum,gidiyordum
Issýz yollar da aðlýyordu benimle,ben de aðlýyordum,
........aðlýyordum...

2010..OSMAN ÖZTÜRK
EKSÝK SAYFA ÞÝÝR KÝTABINDAN
Sosyal Medyada Paylaşın: