sokak köþesinde, yanlýz kaldým. boþluktayým. Ne saðda insan var,ne solda, önümde ise bir lamba. oturdum. dayadým sýrtýmý duvara, düþünüyorum. kendimi,insanlarý,evreni, en çok da seni. karanlýk bürüdü her tarafý, zaman ne çabuk geçiyor, umutsuzluða kapýldým artýk. býraktým kendimi dünyadan, sildim aklýmdaki herþeyi, düþtüm. sonu olmayan bir çukura, elveda...
Sosyal Medyada Paylaşın:
raufsaim Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.