sırf sen üzülme diye

içinden geçtiðim bu
göç mevsimidir
yitip giden
hayaller deðil sadece

ve bavullar görüyorum
içine kendimi sýðdýrdýðým
rüyamda
týkýþ pýkýþ

iki ayaklý posta arabalarý
zarflarýn arasýndan
çekipte açamýyorum
korkutur içimden çýkacaklar

duymaktan kaçtýðým
yüzleþmeler
ne zaman usanacak
kendi yüzümü unuttum

ne zaman bir ayna görsem
mengenelerden geçerim
saklanýrým ardýma
omuzlar kýsýk

senin dostluk dediðin
kaçmaktýr kendinden
bunu bir tek ben
iyi bilirim

koridorumda ayak sesleri
kesilmez
ben kulak kesilirim,
þimdi geliyorlar

bu çile bir ömür bitmez
kim son verecekse
iþte buradayým
vazgeçtim kendimden

elimde altýpatlarým
yüzümü güneþe açacaðým
sýrf bahane olsun diye
sana söz

bulutlar yükselirken tepemden
açýp kollarýmý
kavuþacaðým ýssýz vadilere
kararýný ben verdim

tek faili benim bu mecburiyetin
öyleyse
sen üzülme
ben boyuyorum yüzümü karalara

her yaðan yaðmurda
topraktan aksýn diye
illetim
kendi yerimi ben böyle iþaretledim

ve bir gün döneceðim
yüzüm ak pak
bedenim yumuþak mý yumuþak
baþýmý dayayacaðým yastýðýna

sen uyanmadan
tarayýp saçlarýmý
yüzünü sileceðim
týpký eski günlerdeki gibi

sen hiç merak etme
hiç üzülme
diye
söylediðim bu yalanlar

ama olsun
sen yine de inan
bakma bana

... ve her sabah yeniden doðar gibi
yine kollarýma
uyan

08.07.2012


Sosyal Medyada Paylaşın: