saklý bir göldeydim sanki dibinde kýrýlan ýþýðý bulandýrýrken rengini sarý kahve ve yeþil sallanýr ince, kývrak bir gümüþ çýrpar gözlerini göklerden
damaðýnda ekþimsi tadlar sazlýklarýn arasýndan biçiyorum ekinini mart güneþi görmeden yumurtada ördekler sessiz tünemiþ üzerimde þimdi tatlý bir sýcaklýk hissediyorum akþam güneþi yeniden doðuyor
bir devran açýyor kapýsýný içimden geçiyor bir ömür; daha bana kaç ömür lazým? böyle provasýz ve pruvasýz, mendirekler dikilir ayaklarýma kimse görmeden anlatýrsam kaçar büyüsü belki de kýzar diye diye
solumda has bahçenin tarlasý saðýmda duru çöller el sallýyor, sakinliðiyle kara bir tren okyanuslarýn üzerinde pupa yelken ve ben ortasýndayým ömrümün...
ne ortanýn soluyum ne de saðý...
þimdi diyorum þimdi yani ne demin ne de az sonra deðil...
bitecek bu rüya vedalaþmak mý lazým gülümsemek mi? kararsýzým
hiç görmeden geçmeliydi bu fasýl belki de
yolun ortasýnda çýrýlçýplak ve de yalnýzým
bana sorarsan bir ömrün hasýlatý hayýr, bu olmamalýydý!
aradýðým bu deðil, bana ömürler yetmez velhasýl
05.07.2012
Sosyal Medyada Paylaşın:
obsidyen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.