Küçük bir çocuktum,, Güler oynar kimseyi kafaYa takmazdým.. O zaman kanayan hep diz yaralarým olurdu.. Aðladýðýmda annem yanýmda olur yaramý sarar hafiflerdi.. Öyle masumdu ki kalbim, Kin nedir bilmezdim... Susturamazdýlar beni... Kendimce eðlenir, coþardým.. Yarýnlarýma hep umutla bakar, Yeni oyuncaklarýmýn heyecanýný yaþardým...! Þimdi oynýlan hayallerim oldu.. Umutlarýmla onurumla oynadýlar hiç aldýrýþ etmeden... Tenezzül bile etmeden... Þimdi aðladýðýmda teselli eden yok.. Umursayan yok,, ne oldu? neyin var diyen yok..!! Anladým ki hayat bos. . .herþey boþ.. Yarýnlarýma bile telaþla bakar oldum... YORULDUM.. YENÝLDÝM... Artýk bitti pilim.. Hayat gelme üstüme,, bak pes ettimm.!! Gelme artýk... bende insaným.! BENÝM DE VAR YAÞAMAYA HAKKIM ..
Sosyal Medyada Paylaşın:
ümmühan89 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.