Yürüyorum aðýr ðýr Boþ bir kaldýrýmda Avuçlarýmýn arasýnda Geçmiþimden kalan Acý çýðlýklarýmla
Gecenin bir yarýsý Avazýmýn çýktýðýnca Hayata sesleniyorum Kimseler duymuyor ki Bu acýyan yüreðimi
Þöyle kafamý kaldýrýp Baktýðýmda gökyüzüne Yýldýzlar bile küskün Olduðunu anlýyorum
Oyuncaðýný kaybetmiþ Bir çocuk gibiyim Gözlerimden yaþlar akýyor Benim tüm duygularýmý Soðuk kaldýrýmlardan Baþkasý asla anlamýyor
Þimdi dönüp bakyorumda Ardýmda ki yaþadýklarýma Nekadarda boþ insanlarla Boþ yere ömrümü harcamýþým
Þimdi yürüdüðüm kaldýrýmlar Ve sokak lambasýnda ki Uçuþan sineklerin yanlýzlýklarý Ve çaresizce uçuþmalarý Bana hayatýn gerçeklerini Göstermeye her daim yetiyor
Kaldýrýmlar o yanlýzlýðýmý Sýðýndýðým tek dostlarým onlar Hiç kimsenin beni anlayamadý En zor aðnýmda bile deliler gibi Özgürce koþup oynadýðým
Üzerine bastýðým her vakit Özgür olduðumu hissettiðim Tek sýðýndýðým doslarýmdýr O soðuk bomboþ kaldýrýmlar...
Ufuk GÜNEY
Sosyal Medyada Paylaşın:
ufukguney Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.