yýrtýlmýþ çoraplarým belki çok yürümekten... ama, sanma ki sufiyim aþk kaplamýþ benliðimi ondandýr berduþluða yenildiðim.
kimi zaman üþür bu beden kýrk derece, güneþli bir öðlen ! kimi zaman yanar çýra gibi, mevsimlerden kýþ iken !
avunmak, unutmak, yeniden baþlamak... kaç kere bedenimde dolaþmýþ bu duygular ruh, aþkýna aþýk iken, nafile... yeni bir aþka pupa yelken açmak.
sorgular hitapsýz olunca, varlýk esir alýyor seni. varým diyorsun. aþýðým. ve o zaman, kendini, kendi yudumunla yoðuruyorsun. bir bakýyorsun ýssýz bir koyda okþuyor yarin nefesi seni. ya da bir bakýyorsun bucaksýz bir uçurumda, tutamýyorsun tutmak istediðin o eli.
o yüzden üstad ! sessizlikte varolmaktansa, kalabalýkta kaybolmayý yeðlerim.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yeşim Bal Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.