Bir aðaca yaslandým tren istasyonunda
Yapraklarýný dökmüþ, dallarý üþüyordu
Bana teselli vardý rüzgârýn ses tonunda
Kelimeler çið gibi, topraða düþüyordu
Dallarýn arasýndan, bir ýþýk süzülürken
Kuruyan gözlerime umutlar yaðýyordu
Kalbimin elemiyle dudaðým büzülürken
Ellerim kirpiðimden hüzünler saðýyordu
Ümutsuzluk girdaptý, içimde dönüp duran
Ruhumu yutuyordu, gamlarýn dev dalgasý
Hüznün fýrtýnasýydý düþük omzuma vuran
Delinmiþti gemimin, önden sol omurgasý
Tam dipte çýrpýnýrken saatler boyunca
Sýrtýmý sývazladý, insan þeklinde melek
Izdýraplý baþýmý, sol göðsüne koyunca
Gözyaþlarýmý sildi giydiði ince gömlek
Gözleri kirpiklerin, arasýnda yeþimdi
Yeþil umuttu yeþil, çile çölümde vaha
Onun sayesindedir ayakta isem þimdi
Yoksa ölü çýkardým ümit dolu sabaha
Boynuma sarýlýnca hüzünlü veda için
Nasýl aðladýðýmý, bir tek o aðaç bilir
Canýmýn parçalarý çýkar çimeni biçin
Nasýl aðladýðýmý umuda muhtaç bilir
Diri diri ölürken, kendimi boðazlarken
Býçaðýmý bir taþa çaldýn elimden kapýp
Ölüm meleði inip, ruhumu sývazlarken
Sarýldýn son bir defa daha iyilik yapýp
S / ÂYE (03:2) 18 Nisan 2012 / Wuppertal / Almanya