İNSANOĞLU

Sen insanoðlu...Nefes almadan yaþar mýsýn?
Peki ya kalbin olmadan?
Su içmezsen ne olur?
Hayatýn ellerinden kayýp giderse ne yaparsýn?

Ölürsün deðil mi?
Yaþayamazsýn,dayanamazsýn.
Hani bana dayan diyorsun ya...
Aðlama, gülümse, boþver diyorsun ya...
Sen niye ölüyorsun peki?

Hadi dayansana kalpsiz yaþamaya,nefessiz kalmaya.
Hayatýnýn ellerinden kayýp gitmesine gülümse hadi.
Yapamýyorsun deðil mi?
Peki ben nasýl yapayým?
Nefes alamýyorum,kalbim yok,hayatýmý aldýlar...
Söyle hadi nasýl aðlamayayým?
Nasýl gülüp boþvereyim?

Bana hep bu aptalca cümleyi kuruyorsun ya...
HAYAT DEVAM EDÝYOR...
O zaman sanki kalbime hançer saplýyorlar,canýmdan can alýyorlar.
Benim hayatým son buldu devam etmiyor ki...
Ben herkesin unuttuðu bir tarihte kaldým.

Nefes almaktan vazgeçtim,
kalbim atmayý çoktan unuttu...
Dedim ya benim hayatýmý aldýlar,
olmayan biþey nasýl devam etsin ki.

Söyle insanoðlu sen olsan dayanýr mýydýn?
Bilir misin her gece aðlarken uyuyakalmak nasýldýr?
Hasretiyle yanýp tutuþmak nedir?
Sen hiç ölmek istedin mi?
peki topraða aþýk oldun mu?
Ben oldum delicesine hemde.
Hiç gülüþün yarým kaldý mý?
Söyle insanoðlu hiç gün saydýn mý?
Duvarlarla konuþtun mu?

Yapmadýn deðil mi?
Yapamazsýn ki...
Çünkü hayatýný almadýlar senden.
O zaman býrak ben orda kalayým...
O tarihte.

Benden gülmemi isteme,
hele nefes almamý hiç isteme.
Bende böyle mutluyum iþte insanoðlu...
Hadi býrak artýk yakamý.
Sosyal Medyada Paylaşın: