Seni tanýmanýn ertesinde,
Aðýr aðýr çöktü üzerime imkansýzlýðýn ürperten bulutu
Sen söylerken acýtan sözlerini...
Kurumuþ gözlerimde bir buðusun þimdi
Gözyaþým olmayasýn...
Halden anlamanýn yalan bir gülücükle buluþtuðu an
Sen sadece sustun...
Dönüp gidecek misin sen de, zamaný geldi deyip
Herkesler vardý dilinde
Bir de;
Ben baðýrýyordum içimden...
Bugün yakmýyor güneþ
Durdu dünya
Sen söylerken acýtan sözlerini
Yine mi diyordum ve þu senin herkesler gülüyordu bana...
Az biraz bir hikaye bizimki
Ayný dertten muzdarip iki karakter
Birimiz gerçek, birimiz þakacý...
Yalanlar söyledim sana
Aklýmdan çýkmýyorsun yerine,
Bu türküde aklýma geldin diyerek...
Belki de örtbas edilmeli sevmeler
Kötüye mi kullanýr yoksa herkesler...
Oysa ben baðýrýyordum içimden...
Þakaya vurulurken gerçekler
Acý bir söz duydum herkeslerden
Sende, bizim gibisin...
Sana kavuþturur dualar
Açýlýrken avuçlarým göðe
Ýþte tam o an yok olur þair, þiirinde
Oysa sen varla yokun arasýnda bir yerde dururken karþýmda
Ben sadece seni diliyordum
Ve gülüyordu yine herkesler
Ben yine baðýrýyordum içimden...
Gün doðar mý bize bilmiyorum, geceye hapsolmuþken düþlerimiz
Utanma mevsimlerinin geride kaldýðý dünyada
Dediler ya herkesler;
Sevsen de bir, sevmesen de...
Sen sevilmeye korkarken
Ben sevmekten utandým...
Burada güneþ hep kahverengi
Gözlerin renginde,
Uzak...
Ve burada yýldýzlar hep gözlerin mesafesinde
Senin kadar yakýn,
Senin kadar uzak...
Zamandan geçerim sesini dinlerken
Ýntihar aný durgunluðu yaþarým yüreðinin sýzýsý sözlerinle buluþtuðunda
Ve ben hala baðýrýyorum içimden
Herkesler,
Ne bilsin...