gecenin bir yarýsýydý düþtüm yollara yürüdüðüm sokaklarýn sessiz adamýydým.
sordum kendi kendime geceler niye karanlýk ve sessiz güneþ niye küskün geceye.
yalnýzlýk sarmaþýk gibi sararken içimi sessizliðimin celladýnda daraðacý büyütüyorum ey güneþ! gölgemi uzaklaþtýr benden bazen deniz bazen fýrtýna isterim senden yanan ateþi al içimden.
hücrelerimin cam fanusunda hüzün dolaþýrken bakýþtým yýldýzlarla kayboldular birer birer.
mezarlýksýz sokak çocuðu gibi yapayalnýz kaldýk gölgem ve ben.
iþte o an çaresizliðin avlusunda dalýp eðreti cümlelere ne güneþin doðuþunun ne de batýþýnýn farkýndaydým öylece oturup kalmýþým sensiz... Hüseyin YANMAZ 24/06/2012
Sosyal Medyada Paylaşın:
Tercanlı24 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.