Seni sevmek ne garip, Düþlemek gibi akþamdan sabahý, Bir ümit uðruna harcamak, Hem aydýnlýklarý, hem karanlýklarý…
Sana bakmak ne garip, Vuslatý gibi, çatlamýþ dudaðýn. Bir yandan kan revan sýzlamasý içimin, Öte yandan dizginlenmesi ateþimin.
Hele seni sevememek, o baþka bir garip, Boynu bükük kalmasý gülüþlerin, Yarým yamalak olmasý düþlerin, Sadece takvimden düþerken hatýrlanmasý günlerin.
Þu yaþamak ne de garip, Sevmek garip, “seven” garip. Bir düþün, bükerken boynumu, Var mý geri gelen, bir kez öteye gidip?
Zaten amel kul olunca dünyaya, Yol garip, yolcu garip.
Kelkit / 012
Sosyal Medyada Paylaşın:
SeloCani Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.