YapBoz

Bir tuhaf yapbozdur hayat
anlayamadan bitiremediðin
parçalar dans eder avuçlarýnda
parçalar senden ayrý,
parçalar senden bir parça...

uzay boþluðunda sallanan yýldýzlar gibidir düþlerin
sallanýr durur hafýza boþluklarýnda
dokunsan uzaktýr
dokunmasan gerçek...

Bazen bütün diller eksik kalýr
yaþanmamýþlarý anlatýrken
bazen bir sözcük tamamlar
gecenin eksik yanýný

düþüncelerin senden baðýmsýz
savrulur durur rüzgarlarla
düþüncelerin ne yöne bakýyorsa
ordasýndýr aslýnda...

durduðun an düþersin
yürüdükçe varýlýr yarýnlara

insanlar tanýrsýn, insanlar kazanýrsýn
ve kaybedersin...
þehirler tanýrsýn, þehirler gezersin
þehirler kalýr, insanlar gider
anlarsýn...

bir çerçevedir mutluluk
anlarý saklayýp içine astýðýn...

neyi, kimi, hangi nesneyi seviyorsan
ona dönüþürsün zamanla...
bir dönüþümdür sevgi, bir yansýma
sevgi bir karýþýmdýr,
malzemesi insan olan...
kimi, neyi sevdiysen
sen sen olsanda,
biraz da sevdiklerinsindir aslýnda...

bir þarký tetikler bazen yaþama isteðini
bazen eminönünde
mendil satan Ahmet...
ve diðerleri...
görürsün,
umudun bittiði yerde yaþama direnen
küçük umutlarý...
anlarsýn..
büyük umutlarý, küçük baþlangýçlar doðurur...

sustuðun yerde baþlar kelimelerin
konuþtuðun yerde biter sustuðun
kaybettiðin yerde baþlar kazanmak
ve asla geç deðildir yeniden baþlamak için

her insan biraz geç kalýr kendine
her insan biraz erken yol alýr kendinden...
zaman;
durduðun yerdir
zaman;
koþtuðun yer...
zaman;
yaþadýðýn þu ’an’dýr...
kaybettiklerimiz,
ertelediklerimizin toplamýdýr...

geç kaldýðýn yalnýz kendinsindir
sonunda bu tuhaf yolculuðun
bir tuhaf yapbozdur hayat...
yaþamla tamamlayýp,
ölümle son bulduðun..

Yitirmeden
Sosyal Medyada Paylaşın: