"bana Butîmar kuþunun hikâyesini anlatýrdýn hep...hani deniz suyu ile beslenen kuþu...eðer denizden su içerse; denizin kuruyacaðýna inandýðý için su içmeyen ve susuzluktan ölen kuþun"...ben hep kuþlarýn kanatlarýnda gezdirdim özgürlüðümü...ama kendim ne uçmayý öðrenebildim...ne de kanat çýrpmayý...sen bunu hiç bilmedin sevgili...boþver sen beni yine öyle bil...öyle hür ve özgür...
...
vakit geldi
götürecekler birazdan
seneler sonra
gökyüzüne masum bir dilek baðlayýp
tahrip olmamýþ, günahsýz bir bulut bulmak
öyle zor ki adýma
güneþ çarpabilir dýþarda
içerde köþe-kapmaca oynadýðým duvarýn
bundan sonra bana
ne kolunu uzatmasýný bekleyeceðim
ne de baþýma deðen tavanýn
iki adýmlýk hücreyle bir olup boyumu ölçmesini
üzülmüyorum aslýnda
zatýâlim kapalýda neyse
tabutun içinde de atar
nasýl olsa ayný voltayý
ayný çapraz buluþma
ve hiç uzamayan adýmlarla
küçülüverir çabucak kalýbý
belki birkaç paslý çivinin
üstüme yamuk çakýlýþýný
görmezden gelirim bu sefer
toprak ipotekliymiþ ya da deðil
kaç kemik düþermiþ metre kare baþýma
bilmiyorum
ne fark eder
Rodrigo’nun Gitar Konçertosu’na da gerek yok
vasiyetimdir türkülerle uðurlayýn beni
kýrk’ým çýkana kadar
ne yapýn edin
güllerle örtün üstümü
ne biri aðýt yaksýn mezarýmýn baþýnda
ne de döksün bir damla gözyaþý
korkmayýn yalnýz olmayacaðým orda
karþýlaþacaðýz elbet eþ ve dostla
gidiyorum sevgili
ne güneþim var þimdi
ne de su içebileceðim
bir avuç denizim
saatler ölümü
potansiyel suçlu beni geçerken
ellerini uzatýyorsun bana
elin elimde
artýk gözlerimi yumabilirim
...
üzgünüm sevgili...giderken "hoþçakal" bile diyemeyeceðim sana...oysa nasýl isterdim saçýnýn bir teline dokunup...bir elveda öpücüðünü kondurmayý yanaðýna...gel gör ki ruhum da yüreðimi iki duvar arasýnda hapsetmiþ durumda...bilmeni isterim ki dilimin içinde yuvarlayýp durduðum bu þiiri sana yeterince lâyýk görmüyorum...o yüzden bu þiiri eylemini gerçekleþtirmeden kalbime diri diri gömüyorum...bir gün beni anlayacak ve hak vereceksin...onun yerine sana Nikola Vaptsarov’un karýsýna kendi kanýyla yazdýðý ’veda’ adlý þiirini son görüþ günümüzde okumayý düþünüyorum...
bu atýþ poligonunda ne seyirciye yer var, ne de sevdiklerine...zaten böylesi de daha iyi...kim ister ki idam mangasý önünde sevdiklerine göz kýrpýp el sallamayý...ama üzülme sen...beni aklýnda hep yüreði saðlam, baþý dik hatýrla...unutma ki adýmlarým yerden kesilince özgürlüðüme kavuþacaðým...ayaklarý zincirliyken daha iyi anlýyor insan...tutsaklýk bütün hücrelerini farkýna varmadan ele geçiriyor hemen...
neyse ki güneþli bugün hava...anlayacaðýn Azrail kýyak yapmýþ...üç beþ çapulcu yaðmurun eline býrakmamýþ beni...üç fatiha, bir âyetel kürsî’den sonra nihayet bütün iyi dileklerim kabul oldu...ölmek için elveriþli ortam yani...manganýn keyfi de tam çakýr...yüzlerindeki bu alaycý gülümseme hiç eksilmedi ki...
giderken bütün gülleri yanaklarýndan toplayýp öyle gideceðim...gökyüzünde sana ve çocuklara da yer ayýrtacaðým merak etme...her gün bir yýldýza söz kesip, niyetlenirken içinden aþaðý kaydýracaðým...hiç deðilse burda esir düþmeyeceðiz...hiç deðilse kimse namlusunu dayatmayacak yüzümüze...
benim dað yüreklim...kardelenim...gidince kapýyý kilitlemeyesin sakýn üstüme...olur da saçlarýn yollara uzar özlersin beni...iki elim kanlý da olsa koþa koþa gelirim yanýna...belki duymayacaksýn hiç sesimi...belki geldiðimin farkýna bile varmayacaksýn...ama bizde bu sevgi varken engel tanýr mý hiç yüreðimiz...
vakit geldi...gidiyorum sevgili...elini elime, yüreðini yüreðime yerleþtirip öyle gidiyorum...aklýnýn bir köþesine tutunacak olursam eðer Botev’in þarkýsýný dinle geçer hemen..."kim ki özgürlük mücadelesinde düþerse o ölmez"...
ben ölmedim sevgili
ölmedim
"öperim
öperim gözlerinden"
...
Meral Gül
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.