gülüþünle gülpembe
ürperen doruklarýn dal uçlarý
açýyor uykusunu alan gecenin
örtüsünü dingin
uzak daðlardan esen yellerin
tenimde gezinen serinliði
aþkla dokunuyor düþüme ellerin...
gümbür gümbür
aþk yaðýyor doðaya
kuþlar kanat açýyor
ýþýklar göçüyor daðlardan ovaya
ýsýndýkça toprak
ben sana susuyorum...
açlýðýnla uyanýnca her sabah
böcekkapan çiçek gibi
bekliyor yüreðim pusuda...
gel gör ki gülüm
düþe vakit yok
sokaklarda kol geziyor
dayanmýþ kapýya
kapkara ölüm;
azgýn köpek kesilmiþ
geçirmiþ diþlerini
tenime feodal zulüm!
yanmakla donmak arasý
nefes nefese boðucu duman
sývanýyor zifir zindan içimize
yeni yangýnlarla
çaðýmýzýn yüzkarasý...
diren aþk ile
dal uçlarýnda yürürken özsular
çiçeklenmeli yalýnkýlýç kýnýndan
engine uzayan mavi zambak,
özgürlük türküleriyle
halay çekerken seher yelinde
daðlarda gelincikler...
çaðýmýzýn vebasý;
kara ölüm
emperyalist feodal zulüm
kan sýzýyor
ten ten yangýlý kabarcýklar!
sen ki tomurcuk pembe gülümsün
her sabah ’gül parmaklý þafaktan’
yeni umutlarla doðarsýn,
önce daðlarýn
doruklarýna uzatýrsýn ellerini,
geceyi gündüze boðarsýn
dürersin aþkla karanlýðýn defterini...
Þaban AKTAÞ
20.06.2012 - 07.54