bir güle
alnýndan öpsem
gökyüzünü yalnýz benim için açar mýsýn?
ya da iki kaþýnýn arasýndan
kalbini o an emanetçi dükkanýna býrakmýþ siyah bir namlu gibi.
sende biliyorsun ki o kadar usta deðilim bu iþlerde
yüzüne gözüne bulaþtýrýrým her þeyi...
hala biraz gündi takýlýyorum, görüyorsun ki
ama inan, anca bu kadarýný törpüleyebildim...
yalnýz artýk aðzýmý daha az þapurtuyorum mesela yemek yerken
sokaktaki koþturmalara daha az katýlýp,
dostlarýmý daha çok ekmeye baþladým
mesela daha sýk sabah yürüyüþlerine katýlýr oldum
tiyatroya, konser gibi vesaire þeylere iþte
kazandýklarýmýn yanýnda, kaybettikleri mi de görüyorsundur mutlak
býrakta bazý þeyler daðýnýk kalsýn,
ki insan yeþerdiði yere benzer az çok, topraðýndan suyundan nemalanýr
bak görüyorsun
onca kitap okumama raðmen türkçe’yi hala senin gibi düzgün konuþamýyorum
hani karanfil’in,
üstü baþý neden bu kadar daðýnýk diye soruyordun ya her defasýnda
ben alýþkýn deðilim gülüm bir çiçeðin sokakta ellerinden tutmaya
mesela büyük ayýplanýr hala bizim oralarda...
Sosyal Medyada Paylaşın:
yasar_Çetinkaya Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.