ESMERDİK, KAVRUKTUK, BİZDİK!

Esmerdik.
En yoðun sýcaklarla baþ ediyorduk.
Yüzümüz güneþin kavrukluðuyla,
alnýmýz hayatýn yorgunluðuyla buruþmuþtu.
Zafer iþaretinin BOB MARLEY’e deðil,
coðrafyam insanýna yakýþtýðýný öðreniyorduk.

Kavruktuk.
En sessiz acýlarýn sahnesindeki figüranlardan ibarettik.
Annelerimiz korkuyla, babalarýmýz kaygýyla yaþardý.
Biz ayrý havadaydýk, serserilik yakýþýyordu sanki.
Minibüslerde bir öðrenci bir serseri
diyerek uzatýlan paralarýn espirileriyle eðleniyorduk.

Kalabalýktýk.
Coðrafyasý farklý, dili farklý, ýrký farklýydý insanlarýn.
Fakat herkes aynýydý iþte.
Kaderleri bir yazýlmýþ gibi hareket halindeydi.
Önce ’’Çewani’’
Sonra ’’Senina’’
En son ’’Nasýlsýn’’
dý lisanlarýmýz.
Ve birde þivemiz vardý, en argosundan.

Yorgunduk.
Aslýnda yorulmak da yakýþýyordu bize.
Çünkü bizim yorulmaktan baþka þansýmýz yoktu ekmek götürmek için eve.
Okuyun derdi büyüklerimiz, ’’okuyun ve büyük adam olun’’
’’Bizim gibi yarý aç yarý tok deðil,
karný tok sýrtý pek insanlardan olun’’ derlerdi.
Dediðim gibi, biz ayrý havadaydýk.
Önce okullar bitti, sonra hayat kavgasý.

Ve aþýktýk.
Ýnsanlarýma en çok aþk yakýþýrdý.
Biz aþký yorgan döþek deðil,
Yürek bilek yaþayanlardandýk.
Kavuþmaya ramak kalýrdý çoðu zaman,
lakin çoðumuz kavuþmaya hasret kalýrdý.

Bizdik iþte.
Doðunun insanlarýydýk.
Önce adýmýz sorulurdu, sonra ýrkýmýz.
Yaþamak hevesinden baþka bir þey yapmadýk.
Yaþayamadýk.
Önce tokat yerdik, sonra elektirik.
Biz mezopotamyalýydýk iþte, sonrasý yok.
Nerden bakarsan hain,
Nerden bakarsan terörist.
Öldürmeyi sevmezsek bile!...

AYAZ BARAN

Sosyal Medyada Paylaşın: