çok düþündükçe daha çok derine gidiyordum
çok düþündükçe çok daha suçlu ilan ediliyordum
taþ evlerde öl/dürü/len çocuklarýn yanan kara lastiklerinden
nevruz baharý þenliði yapýyorlardý
aðlýyordum bu bayramlarda çok aðlýyordum
coðrafya kuralýný deðiþmiyordu adý yine yastý
hiç aldýrmýyorlardý
üstüne makyaj olsun gibisinden
bir de sürme çekiyorlardý bu siyah duman ile gözlerime
suçluydu görsel medya
yazýlý söylüyordum onlara
gözlerimdeki rimel deðildi bunu da görüyordum
gittikçe köreliyordum
ama bir adamýn ciðerini söküp alacak kadarda güçlüydüm
onu da biliyordum
“duamda dilediðim þeyi karanlýkta daha iyi görüyorum"diyen Sereja’ yý þimdi daha iyi anlýyordum
Tolstoy haklýydý
ilk defa bir Rus adama hak veriyordum
her insaný yaratan bir Allah vardý doðru
ama her insan da ayrý bir ilâh bulmuþtu kendine
iþte bunu kabul edemiyordum
“öç almak yalnýz tanrýya özgü” sözünü anýmsýyordum yeniden
kaç tanrý vardý da bu kadar çok canlýya sahip çýkamýyordu
diye geçiriyordum aklýmdan
ve görüyordum yeryüzü bin canlý ilahlarla kaynýyordu
ah zavallýlar diyordum
alýn diyordum iþte sizin tanrýnýz geri zekâlýnýn en önde gideni
anlamayana davul zurna dedikleri ne ki
þehirler yanýyordu bölgelerce Türk marka
ben Kürt plakalý düþünce özgürlüðümü itfaiye aracýna doldurmak istiyordum
rengimi soruyorlardý bana önce
suyun rengi olur mu diyordum
diyorlardý ürün adýn
bildiðim TSE diyordum
yani TC diyorlardý
evet diyordum
ben Mardin ateþinde hiç yanmadým diye de ekliyordum
dolayýsý ile
yol veriyorlardý ucuz bir torpil ile gözlerime
fakat yola bir türlü devam edemiyordum
belediye yollara koca koca mazgallar açtýrmýþtý
hem de Ýsrail kazmasýyla
barut kokan bir akþam da sýra sýra
o yüzden aklýmý bu çukurlardan kurtaramýyordum
çünkü ben Türk’ tüm
ne Türk ne Kürt’ e benzemeyen bu çukurlardan
ceylan gibi ürkmüþtüm
unutuyordum tüm çocuklarý ve ateþi
jet hýzýyla gerisin geri dönüyordum ki
nasýlsa insansýz hava uçaklarý var diyordum kendime
kendimi teselli için büyük ihtimal öyle
nasýlsa devlet var diyordum göklerde
vakit akþam olup on dokuz haberlerinde insanlýðýmý görünce
en çok aklýmdan utanýyordum oturduðum yerde
benim aðýdým ilk defa Kürtçe
Þairler sürgün ediliyordu en güzel rüyalarý düþlerken gecelerinde
aðladýkça onlar bu gurbette
gülüyordu bir diðerleri o baþka alem içinde
buna en çok ben aðlýyor ve en çokta ben “kürdüm” demek istiyordum
ama “ez de pýr hezdýkým” demeyi dahi bilmiyordum
oysa Ahmet kaya hep bunu söylemiþti seneler önce
“Penceresiz kaldým anne” diye
lisaný net Türkçe
Sað göðsünde süt
sol göðsünde "neden dil emzirmedin bana" diyordum " anne"
Ahmet
o þimdi penceresiz bir yerde
devlet beni iki penceresi olan siyah tahtalý bir odada cezalandýrmýþtý
benim bir ölüden ne farkým vardý ki
þiirleri hiç sormayýn isterseniz
çünkü onlarýn dilleri kanunsuz bir eylemde koparýlmýþtý
doðrulan her cümlede derhal asýlýyordu þairler
yirmi dokuz harfe otuz idam cezasý vardý
oysa düþünce özgürlüðü diye bir laf torbasý da vardý meydanda
F tipi beyin odalarýnda saklanýyordu birleþen cümleler
kurnaz fareler o çuvalý sürekli kemiriyorlardý
nefes alan her delikten bol kese laf kalabalýðý sýzýyordu
düþünce özgürlüðüm yoktu yok sayýlýrdý
anlýyordum
ama kararlýydým
öldürseler dahi "bu benim davam" diyecektim
biliyordum Allah’ ýn her insaný eþit yarattýðýný
biliyordum ama görüyordum herkesin ayrý ayrý tanrýlarý olmuþtu
nasýl
anlayamýyordum bunu
ayný yeryüzü
ayný güneþ ve gökte koca bir ay vardý
bu ýþýk hepimize yeterdi
kýrk bin þehit kokan yurdun yedi renk bölgesi yeminli kan kýrmýzý
milyar yýldýzý inkâr ediyorlardý kör olasý diplomat bozuntularý
yýldýzlarýn hakkýný savunuyordum
annemin içindeki deniz gibi
"biz hepimiz bir" diyordum
mahkemeleri vardý kanun ve kurallara çok baðlý
ama bilinir deðildi onlarýn babalarý kimdi
kapýsýnda Avrupa modeli Fransýz yasasý asýlýydý
kürsüleride ithaldi belli
duvarlarýný tanýmýyordum ülkemdeki bu saraylarýn
anladým ki inþaat malzemeleri bile Paris markasýydý
adli tatil vakti geliyordu her yýl ortasý
tüm suçlarý býrakýp dosya arasýna cübbeli adamlar
onlarý devletin çok gizli karanlýk odasýna býrakýyorlardý
uyumaktan usanýyordu bütün deliller
uyanýyordu tecavüz edilen çocuk ve kadýnlar
bir de firara hazýr adamlar
caný sýkýlýyordu bürokrasinin buna
kopuyordu öyle bir cinnet
"devlet baba bizi affet"
hadi oradan yemezler it
otur da ölümü hayale devam et
cemiyet ve millet seçim meydanlarýnda verilen sözlerde dursun
kýrmýzý plakalý vekiller biftek sofrasýnda þampanya patlatýyorlardý
yanlarýnda leylak suyuna banmýþ olan "först leydiler"
Hakkari’ de doðum sancýsý çekerken ölen ”Zelal” den çok habersizdiler
boðazda hasta Fikret’ in evine gelen dr Hikmet’ e ne demeli
adamlar bu adalet mi
ölmüþtü dil bilmeyen Hassan’ ýn annesi ”Zelal”
yýrtmayýn þimdi beyler hepiniz katilsiniz bu kadar
bana "sen yobazsýn" mührünü basýp katlýyorlardý dilimi
yedi kat gök gibi boþtum aðzýmda
Ýmamlar da renk deðiþtiriyor boðazda bir rezalet
"Peygamber gelse" diyordum
"ne olur" diyordum
"tükürse bunlarýn yüzlerine ne çok sevinir millet"
dilime din öðretiyordum
sabret hep sabret
sabreden derviþ muradýný beklerken ölürmüþ
anlýyordum beklerken nihayet
çözüm diyince ölmek gerekirmiþ demek
altýn kürk olan bu suçu alýyordum ellerinden
üzerime giyindiðim en nurlu paltoya sahiptim
cebimde hiç param yoktu benim
kuruþsuzdum anlayýn
ama Victor Hugo’ nun “Sefiller” romanýný satýn alacak bir sözüm vardý
Lâkin ellerimi bulamýyordum uzanmak için
parmaklarýmla diþlerim arasýnda gömülüyordum
son sözüm illa "ben seviyorum"
dudaklarým dilime sürekli aþk öðretiyordu
aþk yalnýzca bir evde oynaþacaðýn bir sevgili bulmak mýydý
kabul etmiyordum bunu
aþk toprak kokan evlerde kedi beslemek
burnu akan çocuðun çamura bulanmýþ sümüðünü silmekti
ve akþam ahýrlara inek koyun doldurup
buðday tarlasý gibi saman kokmaktý
aþk saman kokan o adamý boðazda sevmekti
aþk leylak kokan bir kadýný Siirt daðýnda büyütmekti
hadi k/alem duruþlu parmaklarým
topraða su gibi d/okunun
Aþk’ ý / için
...
MHD