Göklere inanýrdým eskiden, ama sen, denizlerin derinliðini gösterdin bana, ölü kentleri, unutulmuþ ormanlarý, boðulmuþ gürültüleriyle. Gök þimdi yaralý bir martý, süzüldü denize. Sana kargaþalýðýn üzerindeki köprüyü kurmaya çalýþan bu el kýrýldý. Bak bana: ne kadar çýplak ve suçsuz duruyorum önünde. Üþüyorum, bacým. Kim getirecek bize ellerimizi ýsýtacak güneþi? Susuyorum. Dinliyorum. Kimseler geçmiyor gecemizin karanlýk sokaðýndan. Yýldýzlar kazaya uðramýþ karanlýk surlarýn ucunda sendelerken koparýp alýnan bir kartalýn paslanmýþ gözlerinde. Baðlý ellerin kapýyor çýkýþ yolunu. Yalnýz senin sesin adýmlýyor gecenin dehlizini çarparak taþlara uzun kýlýcýný. Vakit geç. Ölüm geri çeviriyor beni. Hayat istemiyor. Ben þimdi nereye gidebilirim ki?
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yannis Ritsos Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.