Kadýnlar çok uzakta. "Ýyi geceler" kokar çarþaflarý. Masaya ekmek koyarlar yokluklarýný hissetmeyelim diye. Sonra anlarýz suçun bizde olduðunu. Sandalyeden kalkýp "Bugün çok yoruldun," deriz ya da "Boþ ver, lambayý ben yakarým."
Kibriti çaktýðýmýzda, o yavaþça döner ve tarifsiz bir dikkatle mutfaða yönelir. Sýrtý nice ölülerle, kamburlaþmýþ, hüzünlü bir tepe-aileden ölüler, onun ölüleri, senin kendi ölümün.
Adýmlarýnýn gýcýrtýsýný duyarsýn eski döþemede, bulaþýk telindeki tabaklarýn aðlayýþýný duyarsýn sonra da treni, askerleri cepheye götüren.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yannis Ritsos Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.