Alevlerin alacakaranlýðýnda aydýnlýk ellerini özlüyorum: meþe kokan, gül kokan, ve ölüm. Eski kýþ.
Kuþlar yem ararken, birden, karýn altýnda kaldýlar; sözcükler de öyle. Biraz güneþ, aynasý bir meleðin, sonra inen sis, aðaçlar ve biz sabahýn soluðundan yaratýlmýþ.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Salvatore Quasimodo Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.