Unutuş

Yum gözlerini, yitir kendini karanlýkta
gözkapaklarýnýn kýrmýzý yapraklarý altýnda.

Gömül výzýldayan sesin
düþen sesin halkalarýna
ve uzaklarda yankýlan
dilsiz bir çaðlayan gibi,
davullarýn çalýndýðý yerde.

Býrak kendini karanlýða,
kendi etine gömül,
kendi yüreðine;
kemik, o mor þimþek,
kamaþtýrsýn gözlerini, kör etsin,
mavi göðsünü göstersin akþam ýþýðý
körfezler ve gölgeli koyaklar arasýnda.

O sývý karanlýðýnda uykunun
ýslat çýplaklýðýný;
kýyýya kimbilir kimin býraktýðý
gövdeni, o köpük danteli unut.
Sonsuz kadýn, yitir kendini
kendi benliðinin sonsuzluðunda,
bir baþka denizle buluþan bir deniz gibi
unut kendini, beni unut.

Dudaklar, öpüþler, aþk, her þey yeniden doðar
o ölümsüz, o yalýn unutuþta:
gecenin kýzlarýdýr yýldýzlar.


(Türkçesi: Ülkü Tamer)
Sosyal Medyada Paylaşın: