1 OCAK

Günün kapýlarý açýlýr
dilin kapýlarý gibi,
bilinmeyene.
Dün gece anlattýn bana:
Yarýn
imleri düþünmek zorunda olacaðýz,
görünümü çizmek, planý tasarlamak
çift katlý sayfasý üzerine
kaðýdýn ve günün.
Yarýn, yaratmak zorunda kalacaðýz,
yeniden
bu dünya gerçeðini.

Gözlerimi geç açtým.
Saniyenin bir aný için
Aztek’in duyumsadýklarýný duyumsadým,
uzanýp beklerken
daðlýk durunun kývrýmýnda
ufuktaki çatlaklar arasýndan
zamanýn kesin olmayan dönüþünü.
Fakat hayýr, yýl geri dönmüþtü.
Bütün odayý doldurdu
ve bakýþým neredeyse dokundu ona.
Zaman, bizden yardým almadan,
yerleþtirmiþti
týpký dünkü düzen içinde
boþ cadde üzerine evleri,
evler üzerine karý
kar üzerine sessizliði.

Yanýmdaydýn,
hala uykuda.
Gün yaratmýþtý seni
fakat henüz onaylamamýþtýn
gün tarafýndan yaratýlmayý.
-Benim yaratýlmamý da belki.
Bir baþka gündeydin.

Yanýmdaydýn
ve gördüm seni, kar gibi,
görünüþler arasýnda uyuyan.
Zaman, bizden yardým almadan,
evleri yaratýr, caddeleri aðaçlarý
uyuyan kadýnlarý.

Gözlerini açtýðýnda
yürüyeceðiz, bir kez daha,
saatler ve yarattýðý þeyler arasýnda.
Görünüþler arasýnda yürüyeceðiz
zamana ve birleþtirdiklerine tanýk olacaðýz.
Belki günün kapýlarýný açacaðýz.
Ve sonra bilinmeyene gireceðiz.

Cambridge , Massachusetts, 1 Ocak 1975
Sosyal Medyada Paylaşın: