Bazen görürsün taþlardaki bir devinimi, dilsiz, konuþan gene de: sendin bu, bir silahý savururken, yabanýl hayvanlarla boðuþurken, dinlenmeye geri gelmiþken evine, evini yöneten sýcaklýða doðru uzatmýþsýn elini. Orada duruyorsunuz birlikte, sen ve yavrularýn, ve çaðýrýrsýnýz, ýþýða karþý giderek yükselen külrengi bir yazýn sesleri, katýlaþmýþ, tutsak düþmüþ sessizlikte: taþlar.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Erik Stinus Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.