Yankýlandý cennette ilk ayrýlýk .
Kâbus yaðdý, aynasý kýrýk yarýnlara.
Çile dudaklý aþklarýn, koynunda kaldý uykular.
Dallarý kýrýlasý aðaca, el uzatýldý evvelden.
Güz koktu Havvanýn nefesi .
Boðazýna ilmik atýldý, Ademlik seslerin.
Sürgüne zincirli dualar, aminini kaybetti.
Yakasý söküldü, “gitme” deyiþlerin.
Çektikçe, aþk üryan kaldý kendinden.
Korku cennetten çýkmadýr dediler.
Çýkarýldý cennetten Adem tortusu.
Ama çýkarýlamadý yürekten Havva kokusu.
Çaylak sevinçli bayramlarda zebaniler.
Bir aðlasa Havva,
Nuh Tufaný yaþanacak cennette.
Cehennem çiçekleri açtý teninde.
Sýr paltolu gelincikler , soyundu beyazlýðýndan.
Daðlanmýþ sinesinde, açtý siyah kardelenler.
Bize kaldý falý dökülmüþ papatyalar.
Çöl saçlý geceleri yaktý güneþ.
Ecel sýrtladý Mecnunluk aþklarý.
Gün yüzü görmemiþ aþklara, Havva bulaþtý.
Yýkýldý asýrlýk mesneviler.
Tecelli etti aþk, balçýkla sývanmýþ yüzlere.
Giydirildi acemi þansý, körpe ruhlara.
Takati, bir eskici narasýna karýþtý aþk-ý narýn.
Þimdi bul bulabilirsen, kendi ininde inleyen serkeþi.
Umutlar çakýldý, zehir törpülü gecenin duvarlarýna.
Ademin ciðerlerine dolan Havva gibi,
Çek beni yanýna !
Seherlik camlara üflendi ismimiz.
Üvey yeminler güldü halimize.
Kirpiklerinden asýldý asma bahçeleri,
Babilin tahtý sallandý gözlerinde.
Baktýkça batar çýð kýrýntýlarý.
Kanar , yarasý derin uzaklar.
Ve doðduðundan beri arar aþk,
Havva sürgünü Ademleri.