gecelerim uykusuz aklýmda gözyaþým ben ise yorgunum.
dumanlý daðlarýn ardýnda soðuk bir beden sanki gülümsüyordu ölüme.
seslendim hey hayat niye bu kadar acýmasýz ve zalimsin.
var mý baþka ölümden daha soðuk beden boyun eðmiþ ölüm bir bahane.
bulutlarýn arasýnda kendini gizleyen güneþe sordum yüreðim yalnýz diyordu.
unutmuþ gibiyim yalnýzlýðýmý yüreðimde hep hüzün yatýyor.
düþündükçe masum bakýþlarým yansýyor suskun duvarlara birikiyordu tek tek takvim yapraklarý ve ben o an isyan ederken kendime bulut döküyordu yaðmuru kokusunu duyduðum kýrmýzý toprak gülümserken ben aðlýyordum çünkü yalnýzdým rüyalarýmý anlatýyordum duvarda ki duran o soðuk bakýþlarýma.
gözlerimde son damla düþtüðünde gökyüzü sessiz ve karanlýktý tükendi bütün umutlar beden ise yorgundu... Hüseyin YANMAZ 08/06/2012 Sosyal Medyada Paylaşın:
Tercanlı24 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.