Çölde aðaçlar,dalý yenik,tepesinde umut yeþil. Akýl hep alçak dallardaki tomurcuklarda. Yetiþen yer,yetiþtiðini. Ýçim aðlamak dolu çöle, Doyasýya.
Rivayete tutundu umutlar. Kuru yapraklar gibi ufukta nefes bekliyor. Koca bir tufan alýp götürüyor. Yeri. Masumlar cenneti.
Yok. Hiç bitmedi susmak. Yürek biliyor. Gökler. Çöle aðlamayacak.
Senin dallarýn yenik, Benim kollarým baðlý.
Seni uzun zebralar yedi, Beni devler.
Siz ve biz. Haydi Dünya cehenneminden, Sýrat köprüsünü geçeceðiz.
Senin þarkýlar söyleyen arkadaþlarýn kalmamýþ. Rüzgarda dans eden yapraklarýn nerde ? Bir de kader bahanesi tutturmuþlar. Ama herkes biliyor. Aydýnlýk güneþin gittiði yerde.
Karanlýk görünmez, Göz sadece aydýnlýðý tanýr. Aldatmacalar rengarenk, Herkes aldanýr.
Sen de aldanacaksýn birdaha, Yolunacaksýn yeniden. Yem olacak. Dallarýn,yapraklarýn.
Biliyor musun ? Yenmese dallarýn kalem olurdu. Yapraklarýn kaðýt.
Yine yeþil tepende umutlarýn. Birgün kalem olacak çevrene.
Sakýn yenilgiyi bana "Kader" deme. Kollarýmý baðlansa da Kalem benim yüreðimde.
Orhan Semiz (Karacan)
Sosyal Medyada Paylaşın:
karacan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.