Çocuklarýmýz saf ve temiz sembolleri, Büyüklerin. Þimdi bir çocuk olmayý, Ne kadar çok isterdim. Daha çok insanla tanýþýr, Daha çok dinlerdim düþüncelerini, Duygularýný öðrenmek isterdim her konuda.
Oysa þimdi; Birine bir selâm bile verseniz, Hemen nedenini arar, Sorgular sizi kafasýnda. Bir de hiç tanýmadýðýnýz biriyse bu, Tuhaf tuhaf bakýlýrsýnýz bir süre ardýnýzdan.
Ýnsanlara yapýlan yardýmlarýn, iyiliklerin bile altýnda, Bir þeyler ararýz biz büyükler.
Neden deðiþir insanlar büyüdükçe? Hepten anlaþýlmaz olurlar neden? Çocukken oynadýðýmýz oyunlarý, Neden oynayamayýz þimdi? Aslýnda bunu biliyorum. Deli derler bize deðil mi? Ama desinler inanýn hiç farketmez, Hatta bana çocuk olmak bile yetmez.
Ahmet Ormancý
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet ORMANCI Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.