Hangi Aşk

Bilirsin,
Aþkýn her bedende ayný kalýbý tutturmadýðý
Birbirinden çalýnmýþ her gülümseyiþin farklý anlamlar taþýdýðý
Her bir vedanýn içinde yeni merhabalar sakladýðý
Ve daha nice düþüncem
Sevmek eyleminin, eylemsizliði kadar dünyaya aykýrýydý.

Mutlu olmak dediðin, sönük bir tablo olmalý,
Anýlarýn yüzüme astýðý...
’Aðlamak kafana zincirleyip de yastýðý’
Bu da çocukluðumun giderken ardýnda býraktýðý...
Biliyor musun, unutuverdim ben tüm eski þarkýlarý,
Yetmez mi yokluðunun yaralarýma basýp-basýp kaçtýðý...

’Gözlerinde kendimi koyacak bir yer bulamamak’
Bir zamanlar tam da böyle tanýmlamýþtým ayrýlýðý,
Peki anlat bana, ayrý olmak yok olmaksa düþlerinde,
Gözlerinin ateþinden yoksun olmayý,
Nasýl tanýmlamalý?

Onca yýl, onca sensiz geçen gece, bekledim umutla,
Hani çiçekler yeniden açmazdý fýrtýnalý yaðmurlar yaðmasa,
Bol yaðmurlu vuslatlar olmazdý sevenler ayrýlmasa?
Oysa ben ne maskeler býraktým her bir fýrtýnadan sonra,
Ne mezarlar sýðdýrdým ve ne acýnasý yaþlar ayrýlýklara..

Bilirsin,
Ürkek bir çocuðu saklayýþýmdan bu hýrçýnlýklarým;
Boyumun dahi yetiþmediði duvarlarým.
Yalnýzlýktan korktuðumdan, bütün yalan aþklarým.
Çünkü ben ne kadar âþýk olsam da,
Bakýþlarýnýn ucunda olmadýkça,
Saçlarýna dokunamadýkça,
Yaþlanmadýkça yaþlarýnda,
Ne kadar kalabalýk olsam, bir o kadar yalnýzým.

012 / Kelkit
Sosyal Medyada Paylaşın: